www.fototechnikrzeszow.fora.pl

Miro

Chwilowo wrzucone na forum za parę godzin bedzie wszystko i to co jest potrzebne, to jest taka zbieranina Radka

1. Aparat fotograficzny i jego podzespoły.
Pryzmat pentagonalny w lustrzance
W każdej lustrzance, czyli aparacie fotograficznym z wymiennymi obiektywami i lusterkiem kierującym promienie świetlne do celownika optycznego, znajduje siępryzmat pentagonalny. Pryzmat ten służy do skierowania promieni świetlnych odbitych od lusterka do oka fotografa. Schemat biegu promieni świetlnych w lustrzance pokazany jest na załączonym rysunku.

Bieg promieni świetlnych w lustrzance
1. Obiektyw
2. Ruchome lusterko, które na czas wykonania zdjęcia podnoszone jest do góry pozwalając promieniom światła dotarcie do matrycy (lub filmu).
3. Matryca światłoczuła a w aparacie analogowym film
4. Pryzmat pentagonalny. Tak wygląda w przekroju.
5. Okular przez który patrzymy na fotografowany kadr.
Można zapytać. Dlaczego zamiast tego pryzmatu, który dwukrotnie zmienia kierunek promieni świetlnych, nie ma tam drugiego lusterka? Są dwie przyczyny takiego rozwiązania.
1. Odbicie światła wewnątrz pryzmatu jest tzw. całkowitym odbiciem wewnętrznym ze 100% "wydajnością", czyli nie ma absolutnie żadnej utraty intensywności światła.
2. Dwukrotne odbicie jest potrzebne aby fotograf widział obraz prawidłowo, czyli nie odwrócony "do góry nogami", czy lewą stronę "zamienioną" z prawą.
Przypomnijmy jak wyglądają obrazy fotografowanego obiektu na kolejnych etapach powstawania w aparacie.
1. Obiektyw tworzy obraz rzeczywisty odwrócony
2. Lusterko obraca po raz drugi, mamy więc obraz prawidłowo ustawiony
3. Pierwsze odbicie od wewnętrznej powierzchni pryzmatu (całkowite odbicie wewnętrzne) obraca znowu obraz.
4. Drugie odbicie obrac po raz kolejny, dając poprawną orientację obrazu.
Dla otrzymania poprawnie zorientowanego (góra u góry) obrazu potrzebna jest parzysta liczba "odwróceń", a to właśnie zapewnia dwukrotne odbicie w pryzmacie pentagonalnym.
Zjawisko całkowitego odbicia wewnętrznego opiszemy w osobnym paragrafie. Znajomość teorii tego zjawiska nie jest potrzebna fotografowi ale dla wnikliwych Internautów będzie to ciekawa lektura uzupełnijąca.
Elementy aparatu:
Matówka. Płaska płytka z przezroczystego materiału (zwykle szkła optycznego) o jednej powierzchni matowej. Stosuje się ją w układach celowniczych aparatów fotograficznych do kadrowania i ustawiania ostrości. Często występuje wraz z dodatkowymi urządzenia mi optycznymi ułatwiającymi obserwację obrazu i ustawianie ostrości, jak pryzmat pentagonalny, soczewka Fresnela czy mikroraster.
Pryzmat pentagonalny. Odpowiednio ukształtowany wielościan z przezroczystego materiału, zwykle szkła optycznego. Stanowi zasadniczą część układu optycznego stosowanego we współczesnych lustrzankach.
Ponieważ podczas przejścia przez pryzmat pentagonalny promienie świetlne ulegają dwukrotnemu odbiciu, przez okular aparatu obserwujemy poprawny, nieodwrócony obraz rzutowany przez lustro celownicze na matówkę. Analogiczne funkcje pełnią lustrzane układy celownicze takie jak lustra pentagonalne oraz porro, jednak ze względu na większą liczbę przejść powietrze/szkło, mają one mniejszą sprawność i dają ciemniejszy obraz.
Migawka. Mechanizm (lub od niedawna także układ elektroniczny) wbudowany w aparat lub obiektyw odpowiedzialny za regulowanie czasu, w którym światło pada na materiał światłoczuły. Migawka uruchamiana (otwierana) jest spustem migawki na czas potrzebny do naświetlenia zdjęcia, a następnie samoczynnie się zamyka. Obecnie zazwyczaj spotyka się migawki szczelinowe, centralne i elektroniczne (wyłącznie w aparatach cyfrowych). Zobacz artykuł: Mruganie okiem, czyli jak działa migawka.
Pamięć flash. Rodzaj komputerowej pamięci nieulotnej, wykorzystywanej przede wszystkim w miniaturowych nośnikach danych przeznaczonych do stosowania wraz z przenośnymi urządzeniami elektronicznymi, w tym cyfrowymi aparatami fotograficznymi. Moduły pamięci flash mogą mieć różną postać mechaniczną oraz odmienne złącza elektryczne – najpopularniejsze standardy to:CompactFlash (CF), MultiMedia Card (MMC), Memory Stick (MS), Secure Digital (SD) oraz xD. Ze względu na odmienne rozwiązania elektroniczne, standardy te różnią się pomiędzy sobą zarówno maksymalną pojemnością, jak i prędkością odczytu oraz zapisu danych. Również każdy z tych standardów ma wiele odmian, różniących się pojemnością, wydajnością a niekiedy również rozwiązaniami mechanicznymi (kształtem i rozmiarami obudowy). Karty pamięci flash mają ograniczoną żywotność – wynosi ona pomiędzy 10 000 a 1 000 000 operacji zapisu.
Priorytet przysłony. (Aperture priority, Av) Jeden z rodzajów automatyki naświetlania zdjęcia. Korzystając z tego trybu fotografujący ustawia pożądaną wartość przysłony wartość przysłony, natomiast układ kontroli ekspozycjiposiłkując się wskazaniami światłomierza tak dobiera czas naświetlania, by otrzymać prawidłową ekspozycje zdjęcia. Tak ustalone parametry naświetlania kadru można zmienić (by uzyskać zdjęcie słabiej lub silniej naświetlone), korzystając z funkcji korekty ekspozycji.
Przysłona (apertura, blenda, diafragma). Mechanizm układu optycznego (obiektywu) – najczęściej w postaci nakładających się koliście blaszek – zmieniający wielkość otworu względnego, przez który wiązka światła wpada do wnętrza aparatu. Przysłona jest odpowiedzialna (obok czasu otwarcia migawki) za dozowanie światła podczas naświetlania, ale jednocześnie wpływa też na głębię ostrości rejestrowanego obrazu. Stopień otwarcia przysłony określany jest przez wartość przysłony (np. f/5.6 lub 1:5.6). Zobacz artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?
Balans bieli (WB). Proces kompensacji barw obrazu, którego skutkiem jest usunięcie dominanty kolorystycznej z barw neutralnych (biel, szarość). Kompensacja ta konieczna jest zazwyczaj wtedy, gdy zdjęcie wykonywane jest przy oświetleniu mającym inną temperaturę barwową niż światło dzienne (ok. 5400 K). Przy prawidłowym ustawieniu balansu bieli – niezależnie od rzeczywistej temperatury barwowej światła padającego na scenę – odwzorowanie kolorów na fotografii jest takie, jak na zdjęciu wykonanym w świetle dziennym. Zobacz artukuły: Balans bieli i temperatura barwowa oraz Regulacja balansu bieli w plikach JPEG.
Ogniskowa. Odległość pomiędzy ogniskiem układu optycznego a jego punktem głównym. W wypadku pojedynczej soczewki skupiającej będzie to odległość pomiędzy środkiem soczewki a punktem, w którym skupione zostaną promienie światła biegnące równolegle do osi optycznej (a więc z abstrakcyjnego punktu nieskończenie odległego). W wypadku tzw. soczewek grubych oraz układów wielosoczewkowych ogniskową mierzymy od tzw. punktów głównych.
Jeśli w ogniskowej umieścimy płaszczyznę prostopadłą do osi soczewki, otrzymamy na niej odwrócony obraz obiektów znajdujących się w nieskończoności (np. Słońca lub gwiazd).
Gdy mamy do czynienia z układem wielosoczewkowym (np. obiektywem), rozróżniamy ogniskową przedmiotową (od strony fotografowanego przedmiotu) oraz obrazową (od strony płaszczyzny obrazowej). Przeczytaj artykuł: Ogniskowa, czyli jak aparat widzi nieskończoność.
Obiektyw portretowy. Określenie jasnych stałoogniskowych obiektywów o ogniskowej nieco dłuższej niż standardowa. Często są to obiektywy o nieskorygowanej aberracji sferycznej, dzięki czemu dają charakterystyczny, miękki obraz (nazywa je się też miękkorysującymi). Ich najbardziej zaawansowaną odmianą są obiektywy z regulowaną korekcją aberracji sferycznej, takie jak AF DC-Nikkor 105mm F/2D, w których można regulować stopień rozmycia obrazu.
Obiektyw długoogniskowy. Obiektyw o kącie widzenia wyraźnie węższym niż kąt widzenia ludzkiego wzroku, a więc mniejszym niż 40º. Ogniskowa takiego obiektywu jest przynajmniej o 40% dłuższa od przekątnej kadru (błony lub matrycy). Szczególnymi odmianami obiektywów długoogniskowych są teleobiektywy oraz obiektywy zwierciadlane (lustrzane).
Obiektyw zmiennoogniskowy. (inaczej zoom, transfokator) Obiektyw pozwalający na płynną zmianę ogniskowej w określonych granicach. Pierwszym takim obiektywem produkowanym seryjnie był Zoomar 36-82/2.8 Voigtländera. Pierwotnie obiektywy takie miały maksymalny otwór względny niezależny od ogniskowej, nie traciły również wraz z jej zmianą ustawienia ostrości.
Lampa błyskowa. Urządzenie służące do oświetlenia fotografowanej sceny krótkotrwałym błyskiem światła. Dawniej w lampach błyskowych stosowano różne źródła światła, dziś są to wyłącznie sterowane elektronicznie lampy wyładowcze, zwane popularnie fleszami. W najprostszej postaci nie mają możliwości regulowania siły błysku (a w zasadzie czasu jego trwania), a ekspozycje należy ustalić regulując czas naświetlania i otwór przysłony. W bardziej zaawansowanych urządzeniach (w tym również w lampach studyjnych) czas trwania błysku można manualnie regulować w dużym zakresie. Najbardziej zaawansowane lampy błyskowe (tzw. dedykowane) współpracują z układem pomiaru ekspozycji wbudowanym w aparat, i automatycznie dobierają siłę błysku do warunków oświetleniowych.
Lustra pentagonalne. Zestaw luster znajdujących się w układzie celowniczym aparatu (lustrzanki) dający taki sam układ powierzchni odbijających, jak w wypadku pryzmatu pentagonalnego. Układ taki jest prostszy w produkcji od pryzmatu, a zatem tańszy, dlatego powszechnie stosuje się go w lustrzankach amatorskich. Jego wadą są strata jasności obrazu wynikająca z większej niż wypadku pryzmatu liczby przejść szkło/powietrze.
Lustro celownicze. Lustro wchodzące w skład układu celowniczego lustrzanki. Umieszczone jest przed materiałem światłoczułym (matrycą) pod kątem 45 stopni, i kieruje obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. Lustro może być umieszczone w torze optycznym obiektywu zdjęciowego, wówczas jest to lustrzanka jednoobiektywowa, lub za osobnym obiektywem celowniczym, w takim wypadku mamy do czynienia z lustrzanką dwuobiektywową. W lustrzance jednoobiektywowej lustro jest uchylne, i zostaje schowane na czas wykonywania zdjęcia.
Lustrzanka. Aparat fotograficzny, w którym do celowania, kadrowania oraz do manualnego ustawiania ostrości wykorzystywane jest lustro celownicze, ustawione pod kątem 45 stopni do osi optycznej obiektywu. Kieruje ono obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. Można na niej widziany przez aparat obraz obserwować bądź bezpośrednio (wówczas jest on odwrócony), bądź za pośrednictwem celownika (np. pryzmatu pentagonalnego z okularem). Pierwszy aparat z lustrem skonstruował anglik T. Sutton już w 1861 roku, przy czym był to oczywiście aparat dużego formatu, w niczym nie przypominający dzisiejszych lustrzanek. Jednoobiektywowe lustrzanki małoobrazkowe pojawiły się dopiero przed II Wojną Światową, w 1936 roku (Ihagee Kine-Exakta). Chociaż Zeiss rozpoczął prace nad lustrzanką z pryzmatem pentagonalnym już w 1937 roku, pierwszym produkowanym aparatem tego typu był Contax S z 1949 roku. W połowie XX wieku ogromną popularnością cieszyły się lustrzanki dwuobiektywowe, gdzie układ celowniczy z lustrem i matówką wyposażony był w osobny obiektyw celowniczy.
Lustrzanka cyfrowa. Aparat fotograficzny o konstrukcji lustrzanej, w którym zamiast błony światłoczułej zastosowano półprzewodnikowy sensor (matrycę), przetwarzający światło na ładunki elektryczne. Tak uzyskana informacja jest następnie obrabiana przez odpowiedni układ elektroniczny (procesor aparatu) i zapisywana w postaci rastrowego pliku graficznego na karcie pamięci (lub, rzadziej, przesyłana bezpośrednio do komputera osobistego złączem USB, FireWire, SCSI bądź drogą radiową). Ze względu na wysokie koszty wytwarzania sensorów o dużej powierzchni, większość cyfrowych lustrzanek wyposażona jest w przetworniki o rozmiarach mniejszych, niż ich odpowiedniki w postaci błony światłoczułej. Powoduje to zjawisko pozornego wydłużenia ogniskowej zastosowanego obiektywu – zwykle 1,5-1,6x.

Aberracja chromatyczna (barwna). Wada obiektywu spowodowana rozszczepieniem światła, w wyniku czego powstają barwne obwódki, między innymi wokół kontrastowych obiektów (np. gałęzi na tle nieba). Korekcję aberracji chromatycznej umożliwiają obiektywy z achromatycznym lubapochromatycznym układem soczewek. Skutki tej wady można częściowo zniwelować w programach graficznych. Przeczytaj artykuł: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna.
Aberracja geometryczna. Patrz: Dystorsja.
Aberracja sferyczna. Wada optyczna wynikająca z odmiennego stopnia załamywania promieni świetlnych w różnych częściach soczewki (lub grupy soczewek). Aberracja sferyczna objawia się spadkiem ostrości obrazu, a koryguje się ją w obiektywach przez właściwy dobór krzywizn soczewek i łączenie ich w odpowiednie grupy – wada ta jest tym trudniejsza do usunięcia, im większą (w stosunku do ogniskowej) średnicę ma układ optyczny. Efekt tej wady można także niwelować przez zmniejszenie otworu przysłony, które powoduje zawężenie wiązki światła. Przeczytaj artykuł:Soczewki asferyczne – chwyt marketingowy czy rzeczywista innowacja.

APS. (Advanced Photo System) Format małoobrazkowych materiałów światłoczułych wprowadzony w 1996 roku przez Kodaka, Fujifilm, Minoltę, Nikona i Canona. Gówna ideą przyświecającą jego powstaniu było opracowanie nowego systemu fotograficznego, przeznaczonego dla użytkowników amatorskich. U podstaw nowego systemu legło założenie, że amatorzy nie wykonują dużych powiększeń, zatem można zredukować rozmiary klatki filmu, a co za tym idzie, również obiektywu i całego aparatu. O ile założenie to sprawdziło się w pewnym stopniu w wypadku aparatów kompaktowych, to idea wprowadzenia formatu APS do lustrzanek okazała się całkowitą klapą, gdyż w większości implementacji wymagało to opracowania zarówno nowych korpusów jak i obiektywów. Gwoździem do trumny analogowego systemu APS stało się upowszechnienie tanich, amatorskich kompaktów cyfrowych, które przeznaczone były dla tego samego odbiorcy. Dziś jedyną pozostałością systemu APS są wielkości matryc stosowanych przez Canona w amatorskich lustrzankach cyfrowych, APS-C oraz APS-H.
APS-C. (Classic) Jeden z formatów kadru w systemie APS. Wymiary klatki wynoszą 25,1 x 16,7 mm. Format ten był podstawą dla określenia wymiarów matryc stosowanych w amatorskich lustrzankach Canona, stąd powszechnie stosowany jest na określenie formatu przetworników mniejszych 1,6x niż klatka filmu małoobrazkowego, w tym również innych producentów.
APS-H. (High Definition) Wersja formatu APS o rozmiarach klatki 30,2 x 16,7 mm i proporcjach kadru 16:9, przeznaczona do wykonywania odbitek dużego formatu. Symbolem tym określany jest również format matrycy stosowanej w profesjonalnych lustrzankach Canona serii EOS 1D. Chociaż rozmiary zastosowanej w nich matrycy są inne (29 x 19 mm), ta sama jest jej przekątna, zatem formalnie oferują one ten sam kąt widzenia, i dla jego określenia wymagają uwzględnienia współczynnika wydłużenia ogniskowej równego 1,3x.
APS-P. (Panoramic) Panoramiczna wersja formatu APS o rozmiarach klatki 30,2 x 9,5 mm i proporcjach kadru 3:1.

Autofocus (AF). System aparatu, nastawiający – w sposób automatyczny – ostrość na obiekcie, na który fotograf skierował jeden z punktów AF. W celu właściwego wysunięcia obiektywu system ten wykorzystuje silnik elektryczny wbudowany w obiektyw lub aparat.

Barwa. Wrażenie wzrokowe wywołane przez światło (widzialną część promieniowania elektromagnetycznego), o atrybutach takich jak kolor (odcień), nasycenie oraz jasność. Światło białe składa się z mieszaniny barw odpowiadających różnym długościom fal świetlnych – o różnym kolorze. W widmie światła widzialnego wyróżniamy (przechodzące w siebie bezstopniowo) następujące kolory: fioletowy, indygo, błękitny, niebieski, niebieskozielony, zielony, zielonożółty, żółty, żółtopomarańczowy, pomarańczowy, pomarańczowoczerwony oraz czerwony.
Barwa dopełniająca. Barwy dopełniające to takie, które po uszeregowaniu na kole barw znajdują się naprzeciw siebie; po zmieszaniu addytywnym dają wrażenie bieli, po zmieszaniu subtraktywnym – czerni. Najważniejsze pary barw dopełniających: niebieskofioletowa – żółta, zielona - purpurowa, czerwona - niebieskozielona.
Barwa prosta (czysta). Barwa monochromatyczna, której odpowiada promieniowanie o ściśle określonej długości fali, np. czerwona (700 nm), zielona (546,1 nm), fioletowa (435,8 nm), w odróżnieniu od barw stanowiących mieszaninę kilku innych.
Barwy podstawowe (zasadnicze). Trzy barwy, które po zmieszaniu addytywnym dają w wyniku biel: niebieska, zielona i czerwona oraz żółta, purpurowa i niebieskozielona - w subtraktywnym mieszaniu barw dające czerń.

Bulb. Anglojęzyczne (acz powszechnie stosowane) określenie trybu naświetlania zdjęcia, w którymczas ekspozycji kontrolowany jest całkowicie ręcznie. Wykorzystuje się go do uzyskiwania bardzo długich czasów ekspozycji – od kilkudziesięciu sekund do kilkunastu godzin. Najczęściej zdjęcie naświetlane jest tak długo, jak długo wciśnięty jest spust aparatu, dlatego niektóre aparaty posiadają wbudowany mechanizm blokowania wciśniętego spustu. Najczęściej jednak wykorzystuje się wężyki spustowe z wbudowaną blokadą, dzięki czemu unika się poruszenia aparatu przy wyzwalaniu migawki.

Camera obscura (ciemnia optyczna). Światłoszczelne, wyczernione wewnątrz (w celu wyeliminowania odbić światła) pudło z małym otworem w jednej ze ścian. Na ścianie przeciwległej otworowi powstaje odwrócony obraz oświetlonych przedmiotów znajdujących się na zewnątrz przed otworem. Dla ułatwienia obserwacji ściankę, na którą rzutowany jest obraz można zastąpićmatówką w postaci matowej szyby lub kalki technicznej. Pierwsze wzmianki o ciemni optycznej i zasadzie jej działania pochodzą od greckich filozofów i naukowców Arystotelesa oraz Euklidesa, jednak używali go również starożytni Chińczycy i Arabowie. Autorem pierwszego znanego nam (pochodzącego najprawdopodobniej z roku 1020) naukowego opisu działania ciemni optycznej jest arabski matematyk Alhazen (Abu Ali Hasan Ibn al-Hajsam) z Basry.

Camera obscura powszechnie używana była już w średniowieczu przez naukowców (do obserwacji torów, po jakich porusza się słońce, plam słonecznych i księżyca) oraz artystów (do dokładnego i precyzyjnego odwzorowania rysunku), m.in. R. Bacona, Witeliusza, Kopernika, della Portę, opisywana przez Leonarda da Vinci. W późniejszych czasach przeszła liczne udoskonalenia: w 1550 roku mediolańczyk G. Cargano zastąpił otwór pojedynczą soczewką skupiającą, wenecjanin D. Barbaro w 1569 zastosował przysłonę otworkową, udoskonalali ją Ch. Huygens, J. Kepler, J. Kircher, J. Zahn. Ciemnię optyczną wyposażoną w soczewkę i przysłonę można uznać za pierwowzór dzisiejszego aparatu fotograficznego. Zobacz też artykuł: Początki fotografii

Czas ekspozycji (naświetlania). Czas, podczas którego sensor aparatu bądź materiał światłoczuły wystawiony jest na działanie światła. Może być regulowany w szerokim zakresie, od tysięcznych części sekundy do wielu godzin – zwykle służy do tego mechanizm migawki. Czas naświetlania, jaki niezbędny jest do uzyskania prawidłowej ekspozycji zależy od kilku czynników: wielkości otworu przysłony, czułości matrycy aparatu bądź materiału światłoczułego, rozpiętości tonalnej fotografowanej sceny oraz barwy głównego motywu. Często podporządkowuje się go również zamierzonemu efektowi końcowemu, wówczas dopasowuje się do niego czułość materiału i otwór przysłony. Zobacz również artykuł: Ekspozycja zdjęcia (EV), czyli podstawa fotografii
Czułość ISO. Wrażliwość materiału światłoczułego na działanie światła. Wyraża się ją za pomocą szeregu liczb (najczęściej: 25, 50, 100, 200, 400, 800, 1600 i 3200) oraz skrótu ISO (International Standards Organizations). Dawniej używano też oznaczenia ASA. Im większa liczba, tym wyższa czułość – np. 200 ISO oznacza dwukrotnie większą wrażliwość na działanie światła niż 100 ISO. Zmiana czułości pociąga za sobą zmianę parametrów ekspozycji.

Dalmierz. Przyrząd przeznaczony do mierzenia odległości bez opuszczania punktu obserwacji. Działanie najbardziej rozpowszechnionego dalmierza optycznego polega na obserwacji przedmiotu za pomocą dwu prawie równoległych obiektywów, umieszczonych na tzw. bazie i pomiarze kąta paralaksy osi optycznych obu obiektywów. Ze względu na powszechność zastosowania w aparatach fotograficznych, które nie umożliwiały obserwacji obrazu rzutowanego przez obiektyw na matówce, wyróżnia się osobną kategorię aparatów dalmierzowych. Dzis w lustrzankach cyfrowych dalmierzem nazywany jest układ potwierdzania ostrości, bazujący na wskazaniach układu pomiarowego AF.

Dyspersja. Zjawisko rozszczepienia światła na składowe barwne na granicy dwóch ośrodków o różnej gęstości. Najbardziej znane przykłady dyspersji to rozszczepienie światła na pryzmacie oraz powstawanie tęczy. W optyce jest to zjawisko zwykle niepożądane (prowadzi do powstawaniaaberracji chromatycznej) i wymagające korekcji, co komplikuje budowę przyrządów optycznych. Stopień rozszczepienia światła zależy od właściwości ośrodka, i nosi nazwę współczynnika dyspersji. W produkcji obiektywów wykorzystuje się specjalne odmiany szkła optycznego o niskim współczynniku dyspersji oraz materiały takie jak kryształy fluorytu. Zobacz artykuł: Potrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?
Dystorsja. Wada układu optycznego objawiająca się różnym stopniem powiększenia obrazu na jego brzegach i środku, przez co na zdjęciach następuje zakrzywienie linii prostych (nie przechodzących przez oś układu optycznego). Rozróżniamy dystorsję beczkowatą i poduszkowatą, w których linie proste na brzegach obrazu zakrzywiane są na zewnątrz kadru (beczka) lub do wewnątrz (poduszka). Dystorsję można usunąć za pomocą układów soczewek ustawionych symetrycznie względem przysłony. Układ wolny od dystorsji nazywany jest ortoskopowym.

Ekspozycja. Ilość światła przyjęta w określonym czasie przez materiał światłoczuły (matrycę, negatyw, diapozytyw itp.). Prawidłowy stopień naświetlenia jest rezultatem właściwego doboru wielkości otworu względnego (ustalanego za pomocą przysłony) i czasu naświetlania (regulowanego przez migawkę). Dla danych warunków oświetleniowych istnieje kilka ustawień wartości przysłony oraz czasu naświetlania, które dają taką samą ekspozycję, np. [f/5.6 i t=1/1000 s] = [f/8 i t=1/500 s] = [f/11 i t=1/250 s] itd. Przeczytaj artykuł: Ekspozycja zdjęcia (EV), czyli podstawa fotografii.

Filtr. Materiał przepuszczający tylko światło o określonej charakterystyce: barwie lub polaryzacji. W fotografii ma zwykle postać płytki szklanej lub folii z tworzywa sztucznego, umieszczanej przed obiektywem aparatu w celu modyfikacji rejestrowanego obrazu. Wyróżniamy filtry korekcyjne, kompensacyjne i efektowe. Zobacz artykuł: Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych

Format aparatu fotograficznego. Wymiary boków klatki błony lub matrycy światłoczułej. W wypadku aparatów na błonę wyróżniamy duży (wielki) format o boku powyżej 90 mm, średni o obu bokach powyżej 30 mm, małoobrazkowy (135) błonie perforowanej typu kinematograficznego (wymiary od 24x18 mm do 36x24 mm) oraz miniaturowe, o wymiarach boku mniejszych od 18 mm. Formaty matryc stosowanych w aparatach cyfrowych przyjęło się określać przez analogię do dopowiadających im formatów analogowych, przy czym miniaturowe matryce stosowane w aparatach kompaktowych dodatkowo oznaczane są wg. nomenklatury telewizyjnej, np.: 1/2,5''. Zobacz artykuł: Ile to właściwie jest 1:2,5'', czyli zamieszanie z rozmiarami matryc

Głębia ostrości (przedmiotowa). Strefa lub zakres zadowalająco ostrego odwzorowania (pozornej ostrości) na zdjęciu przedmiotów. Zakres ten obejmuje obszar przed i za obiektem, na który została nastawiona ostrość. Głębia ostrości zależy od wartości przysłony, ogniskowej obiektywu i odległości aparatu od fotografowanego obiektu (odległości przedmiotowej). Przeczytaj artykuł: Głębia ostrości w praktyce i w teorii.

Kelvina skala. Skala temperatury przyjmująca za punkt zerowy temperaturę zera bezwzględnego (-217,15 ºC). W fotografii barwnej stosowana do określenia temperatury barwowej światła.

Lustrzanka dwuobiektywowa. Aparat fotograficzny o dwóch obiektywach sprzężonych pierścieniami ustawiania ostrości, z których górny (celowniczy) kieruje obraz na matówkę poprzez ustawione pod kątem 45 stopni lustro. Dolny obiektyw (zdjęciowy) kieruje obraz na materiał światłoczuły. Aparaty takie obecnie nie są produkowane, jednak w połowie XX wieku zdobyły ogromną popularność.
Lustrzanka jednoobiektywowa. Aparat fotograficzny, w którym za obiektywem znajduje się ruchome lustro. W trakcie celowania i kadrowania umieszczone jest ono pod kątem 45 stopni, i kieruje obraz rzutowany przez obiektyw na matówkę. W starszych lustrzankach obraz ten obserwowało się bezpośrednio na matówce lub za pośrednictwem lupy celowniczej, dziś w ogromnej większości modeli służy do tego celu celownik optyczny z okularem i pryzmatem pentagonalnym. Lustrzanki jednoobiektywowe mają z reguły wymienne obiektywy (chociaż były produkowane również modele z niewymienną optyką). Jest to najdoskonalsza ze znanych konstrukcji aparatów przenośnych, gdyż umożliwia precyzyjne kadrowanie oraz pomiar ekspozycji i ustawiane ostrości z uwzględnieniem właściwości obiektywu zdjęciowego. Dziś coraz większą popularność zyskują jednoobiektywowe lustrzanki cyfrowe, w których błona światłoczuła zastąpiona została elektronicznym sensorem (matrycą światłoczułą).
Obiektyw długoogniskowy. Obiektyw o kącie widzenia wyraźnie węższym niż kąt widzenia ludzkiego wzroku, a więc mniejszym niż 40º. Ogniskowa takiego obiektywu jest przynajmniej o 40% dłuższa od przekątnej kadru (błony lub matrycy). Szczególnymi odmianami obiektywów długoogniskowych są teleobiektywy oraz obiektywy zwierciadlane (lustrzane).
Obiektyw portretowy. Określenie jasnych stałoogniskowych obiektywów o ogniskowej nieco dłuższej niż standardowa. Często są to obiektywy o nieskorygowanej aberracji sferycznej, dzięki czemu dają charakterystyczny, miękki obraz (nazywa je się też miękkorysującymi). Ich najbardziej zaawansowaną odmianą są obiektywy z regulowaną korekcją aberracji sferycznej, takie jak AF DC-Nikkor 105mm F/2D, w których można regulować stopień rozmycia obrazu.
Obiektyw portretowy Petzvala. Konstrukacja optyczna znana pod nazwą obiektyw portretowy to układ opracowany w 1840 roku przez J.M. Petzvala – najjaśniejszy na owe czasy obiektyw o otworze względnym 1:3.5.
Obiektyw standardowy. Obiektyw, którego kąt widzenia zbliżony jest do kąta widzenia ludzkiego wzroku, czyli 40-60º. Taki kąt widzenia daje ogniskowa zbliżona do przekątnej kadru (błony światłoczułej lub matrycy).
Obiektyw symetryczny. Konstrukcja optyczna składająca się z dwóch jednakowych członów z przysłoną umieszczoną pomiędzy nimi.
Obiektyw szerokokątny. Obiektyw o kącie widzenia ponad 60º. W związku z szerszym niż właściwy dla ludzkiego wzroku kątem widzenia, na zdjęciach wykonanych obiektywami szerokokątnymi widoczne są zniekształcenia perspektywy, przy czym charakter tych zniekształceń zależny jest od konstrukcji optycznej obiektywu.
Obiektyw zmiennoogniskowy. (inaczej zoom, transfokator) Obiektyw pozwalający na płynną zmianę ogniskowej w określonych granicach. Pierwszym takim obiektywem produkowanym seryjnie był Zoomar 36-82/2.8 Voigtländera. Pierwotnie obiektywy takie miały maksymalny otwór względny niezależny od ogniskowej, nie traciły również wraz z jej zmianą ustawienia ostrości.

Odległość hiperfokalna. Najmniejsza odległość fotografowanego obiektu od aparatu, przy której obiektyw (przy danym otworze przysłony) ustawiony na nieskończoność, ostro odwzorowuje ów obiekt. Nastawienie ostrości na przedmiot znajdujący się w odległości hiperfokalnej spowoduje uzyskanie głębi ostrości rozciągającej się od połowy odległości hiperfokalnej do nieskończoności – jest to największy możliwy do uzyskania zakres głębi ostrości dla danej kombinacji ogniskowa-przysłona. Przeczytaj artykuł: Wyznaczanie odległości hiperfokalnej.

Osłona przeciwsłoneczna. Nakładana na obiektyw osłona w kształcie stożkowej tulei lub „tulipana”, o matowoczarnych ściankach wewnętrznych (niekiedy z naniesioną wewnątrz zamszową wykładziną). Ma za zadanie odcięcie bocznych promieni światła pochodzących spoza kadru. Chociaż nie biorą one udziału w tworzeniu użytecznego obrazu, ulegając wielokrotnym odbiciom wewnątrz obiektywu powodują one spadek kontrastu oraz takie defekty obrazu jak flara i bliki. Kształt i kąt rozwarcia osłony powinny być dostosowane do kąta widzenia stosowanego obiektywu. Osłony typu tulipanowego można stosować z obiektywami, w których przednia część obiektywu nie obraca się podczas ogniskowania. W wypadku tańszych obiektywów, z obracającą się przednią soczewką, można stosować wyłącznie osłony stożkowe.
Otwór względny obiektywu. Stosunek źrenicy wejściowej obiektywu do jego ogniskowej. Wyznacza w sposób niezależny od fizycznej średnicy otworu przysłony ilość światła wpadającego przez obiektyw. Obok ogniskowej jest to najważniejszy parametr opisujący własności obiektywu. Zobacz również artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?

Priorytet czasu. (Shutter priority, Tv, priorytet migawki) Jeden z półautomatycznych trybów kontroli ekspozycji zdjęcia. Wykorzystując go, ustalamy właściwy czas naświetlania, zaś automatyka aparatu tak dobiera wartość przysłony, byśmy otrzymali prawidłową ekspozycję zdjęcia. Ustalenia te można zmodyfikować (by uzyskać zdjęcie słabiej lub silniej naświetlone), korzystając z funkcji korekty ekspozycji.

Rozszczepienie światła. Rozdzielenie światła białego na składowe podczas przejścia przez granicę dwóch ośrodków, np. powierzchnię soczewki (pryzmatu) wskutek odmiennego współczynnika załamania dla światła o różnej długości (kolorze). Zobacz też: Dyspersja oraz artykułPotrójne widzenie, czyli skąd się bierze aberracja chromatyczna?

Samowyzwalacz. Dawniej zegarowe, dziś elektroniczne urządzenie, służące do opóźnienia wyzwolenia migawki o kilka-kilkanaście sekund. Zwykle stosowany do wykonywania grupowych portretów z aparatem ustawionym na statywie.

Synchronizacja lampy błyskowej. Wykonanie zdjęcia z lampą błyskową wymaga wyzwolenia jej błysku w ściśle określonym momencie – wówczas, gdy migawka jest całkowicie otwarta (starsze rodzaje lamp błyskowych, np. spaleniowe, wymagały wyzwolenia ułamek sekundy wcześniejszego). Aby to umożliwić, zapewnia się połączenie elektryczne pomiędzy aparatem fotograficznym a lampą błyskową za pośrednictwem tzw. złącza X (PC Terminal) lub gorącej stopki (ta ostatnia zapewnia często nie tylko wyzwolenie lampy, ale i wymianę dodatkowych informacji pomiędzy lampą i aparatem). W wypadku dłuższych czasów otwarcia migawki lampa może też zostać wyzwolona na początku bądź pod koniec ekspozycji – nazywa się to synchronizacją na odpowiednio pierwszą lub drugą kurtynę (lamelkę) migawki. Taki sposób wyzwolenia błysku pozwala uzyskać dodatkowe efekty uwidaczniające ruch przedmiotów w kadrze.

Temperatura barwowa. Miara wyrażana w kelwinach (K), określająca wrażenie barwy światła z danego źródła. Oświetlenie „ciepłe” (np. zachodzącego słońca, lamp żarowych) ma niską temperaturę barwową (poniżej 3000 K), oświetlenie dzienne i błysk flesza ma ok. 5400 K (światło białe), natomiast oświetlenie "chłodne" ma wysoką temperaturę barwową, np. 8000 K w pochmurny dzień. Temperatura barwowa światła ma wpływ na odwzorowanie kolorów na zdjęciach i dlatego – w razie potrzeby – dominantę barwną niweluje się przez odpowiednie ustawienie balansu bieli (w aparatach cyfrowych) lub dobranie filtrów korekcyjnych (w fotografii analogowej). Zobacz artukuły:Balans bieli i temperatura barwowa, Regulacja balansu bieli w plikach JPEG oraz Aparat w okularach, czyli ABC filtrów optycznych.

Wartość przysłony (liczba przysłonowa). Parametr określający otwór względny obiektywu, który wyrażany jest na ogół jako stosunek średnicy źrenicy wejściowej (średnica otworu przysłonywidocznego przez przednią soczewkę obiektywu) do ogniskowej – np. dla obiektywu o ogniskowej 50 mm i średnicy źrenicy wejściowej równej 25 mm, wartość przysłony wynosi 25:50 = 1:2 (często stosuje się też zapis f/2). Wartość przysłony jest odwrotnie proporcjonalna do wielkości otworu względnego. Im więc większa wartość przysłony, tym mniejszy otwór względny – co przekłada się bezpośrednio na mniejszą ilość światła przepuszczanego przez obiektyw oraz większą głębię obrazu. Zestawienie pełnych wartości przysłon określa ciąg przysłon. Zobacz artykuł: Do czego służy i jak działa przysłona?

Wstępne podnoszenie lustra. Funkcja niektórych lustrzanek jednoobiektywowych, pozwalająca na podniesienie i zablokowanie lustra w tej pozycji przed wykonaniem zdjęcia (wyzwoleniem migawki). Dzięki temu zmniejszają się drgania aparatu, wywołane ruchem lustra.

Ile to właściwie jest 1/2,5", czyli zamieszanie z rozmiarami matryc

Jeśli chcemy tylko zaspokoić swą ciekawość, wystarczy że będziemy wiedzieli, jak owe oznaczenia odczytać. Zapis 1/2" to nic innego jak ułamek, zatem im większy jest drugi człon takiego zapisu, z tym mniejsza matrycą mamy do czynienia. Czy ma to jednak jakieś znaczenie? Do niedawna rozmiar matrycy zastosowanej w aparacie był kwestią nader istotną. Ze względu na zasadę działaniasensorów światłoczułych, fizyczny rozmiar matrycy w powiązaniu z jej rozdzielczością miał ogromny wpływ na jakość rejestrowanego obrazu. Miniaturyzacja matryc nieuchronnie pociągała za sobą spadek jakości obrazu, głównie wskutek wzrastającego poziomu szumów. Dziś, ze względu na ogromny rozwój elektroniki przetwarzającej zarejestrowany obraz, fizyczne rozmiary przetwornika nie mają już tak krytycznego znaczenia, jednak w dalszym ciągu można stosować się do zasady, że im większy jest rozmiar matrycy, tym lepiej. To jednak w zasadzie wszystko, co o rozmiarze matrycy przeciętny niedzielny "pstrykacz" powinien wiedzieć.

Nieco inaczej ma się sprawa, jeśli przyjrzeć się wpływowi, jak rozmiar matrycy ma na charakter wykonywanych zdjęć. Niewielki rozmiar wykorzystywanych dziś w kompaktach matryc wymuszastosowanie obiektywów o bardzo krótkich ogniskowych, co ma duży wpływ na rejestrowaną na zdjęciach głębię ostrości.

Jak widać, stosowane w kompaktach matryce (1/2,5'', 2/3'') są dużo mniejsze nie tylko od klatki filmu 36x24 mm, ale i od sensorów stosowanych w cyfrowych lustrzankach (Nikon DX, system 4/3).

Jeśli jednak chcemy nieco zagłębić się w matematyczne podstawy fotografii, choćby po to, by samodzielnie obliczyć takie parametry jak kąt widzenia obiektywu przy konkretnej ogniskowej, prędzej czy później potrzebować będziemy fizycznych wymiarów matrycy.

W wypadku sensorów stosowanych w lustrzankach nie ma z tym problemu: w danych technicznych aparatu znajdziemy odpowiednie parametry. Nieco inaczej ma się sprawa w przypadku aparatów kompaktowych – tu spotkamy się ze wspomnianym wcześniej ułamkowym, calowym zapisem.

Mylące oznaczenia sensorów
Wydawać by się mogło, znajdująca się w oznaczeniu sensora wartość to właśnie poszukiwany przez nas rozmiar – przekątna przetwornika. Tymczasem okazuje się, że ma ona bardzo niewiele wspólnego z fizycznymi rozmiarami matrycy. Ten sposób określania wielkości przetwornika ma swoje źródło w nomenklaturze stosowanej przez producentów kamer wideo, i wywodzi się jeszcze z czasów, gdy w kamerach przetworniki obrazu miały postać szklanej lampy katodowej. Oznaczenie to odnosiło się nie do rozmiaru pola rejestrującego obraz, a średnicy szklanej bańki owej lampy.

Przekątna matrycy jest mniejsza o mniej więcej 1/3 od wartości wynikającej z oznaczenia, gdyż odnosi się ona do średnicy lampy obrazowej o tej samej wielkości pola obrazowego.

Dziś, choć lampy obrazowe przeszły już do historii, ów sposób określania wielkości przetworników pozostał. Zatem najpopularniejszy dziś rozmiar matrycy 1/2,5" oznacza, że pole rejestrujące obraz jest takie jak w lampie o rozmiarze 1/2,5". Niestety, informacja ta niewiele nam mówi o rzeczywistym rozmiarze wspomnianej matrycy, gdyż nie ma ścisłej zależności matematycznej pomiędzy ułamkową wartością zapisaną w oznaczeniu, a rzeczywistą przekątną sensora. Jeżeli nie potrzebujemy dokładnej wartości, możemy z grubsza przyjąć, że przekątna matrycy to 2/3 wartości zapisanej w jej oznaczeniu. Jeśli jednak potrzebujemy dokładnej długości przekątnej (lub innych wymiarów), nie pozostaje nic innego jak posłużyć się danymi katalogowymi. Dla ułatwienia podajemy poniżej wartości charakterystyczne dla najpopularniejszych rozmiarów, uzupełnione (dla porównania) danymi sensorów stosowanych w lustrzankach i aparatach średniego formatu.
Megapiksele, kolory i szumy - czyli wszystko o matrycach aparatów
Matryca fotograficznego aparatu cyfrowego pozwala na rejestrowanie obrazu rzutowanego przez obiektyw i pełni analogiczną funkcję jak dobrze znany film światłoczuły stosowany od lat w tradycyjnych aparatach analogowych. W najprostszym wydaniu "cyfrowa klisza" jest szachownicą miniaturowych fotoelementów, które dokonują pomiaru natężenia padającego na nie światła. Odczytana wartość zgromadzonych przez fotoelement ładunków elektrycznych zawiera informację o jasności obrazu padającego na matrycę. Niestety same elementy światłoczułe nie potrafią rejestrować informacji o barwie (chrominancji) padającego na nie światła, a jedynie o jego natężeniu (luminancji), dlatego tak uzyskany obraz jest monochromatyczny – tak, jak czarno-biała fotografia.

Prosta matryca światłoczuła nie rejestruje informacji o barwie padającego światła, dlatego uzyskiwany obraz jest monochromatyczny.

Otrzymany obraz ma postać szachownicy punktów (pikseli), odwzorowujących układ elementów światłoczułych sensora. Dokładność tej informacji zależy od powierzchni, z jakiej zbiera światło pojedynczy element – im są one mniejsze i gęściej upakowane, tym dokładniej rejestrowany jest padający na matrycę obraz, a więc większa jest jego rozdzielczość.

Sposób pracy matrycy powoduje, że zapisany obraz ma nieciągłą strukturę – składa się z szachownicy punktów o zmiennej jasności.

Przy odpowiednio dużym zagęszczeniu elementów sensora ludzki wzrok przestaje dostrzegać granice pomiędzy poszczególnymi punktami i zarejestrowaną mozaikę postrzegamy jako ciągły obraz. W przeciwnym wypadku zauważamy pojedyncze elementy składowe obrazu – piksele.

Odpowiednio duża liczba punktów przetwornika powoduje, że fotografowany obraz zawiera wystarczającą liczbę szczegółów.

Wydawać by się mogło zatem, iż zwiększenie liczby elementów światłoczułych jest prostą metodą na poprawę szczegółowości rejestrowanego obrazu. Reklamy cyfrowych aparatów fotograficzny starają się utwierdzić nas w tym przekonaniu. Ba, można nawet przeczytać o "wspaniałych 10 megapikselowych rezultatach" – to cytat z oficjalnych materiałów prasowych znanego japońskiego producenta. Sytuacja nie jest jednak tak prosta.

Po pierwsze, liczba punktów przetwornika jest tylko jednym z elementów wpływających na szczegółowość obrazu. O wiele ważniejszym parametrem jest jakość optyczna zastosowanego obiektywu. Jeśli ten nie będzie dawał odpowiednio ostrego obrazu, nawet największa rozdzielczość matrycy światłoczułej nie "uratuje" straconych detali obrazu.

Po drugie, zagęszczanie elementów światłoczułych i związane z tym zmniejszanie ich rozmiaru niesie ze sobą konkretne, negatywne skutki. Od pola powierzchni elementów przetwornika zależy bowiem zdolność do przetwarzania światła na sygnały elektryczne. Małe elementy słabo sprawują się przy niedostatecznym oświetleniu, a konieczność wzmacniania wytwarzanego przez nie sygnału prowadzi do powstawania zakłóceń obrazu, zwanych potocznie szumami. Szum można co prawda zniwelować na drodze programowej obróbki obrazu, ale – ponownie – kosztem szczegółowości obrazu.

Bezkrytyczne zwiększanie liczby punktów przetwornika (liczonych w megapikselach, gdyż dzisiejsze matryce światłoczułe mają ich miliony) ma również skutki niezwiązane z jakością obrazu. Większa liczba punktów obrazu oznacza większą objętość pliku, w postaci którego zdjęcie zostanie zapisane na karcie pamięci. Dostępne obecnie karty pamięci są już tak tanie, że nie jest to problemem od strony kosztów. Jednak duża objętość zdjęć staje się problemem, gdy chcemy je poddać cyfrowej obróbce bądź po prostu wyświetlić na ekranie telewizora korzystając ze stacjonarnego odtwarzacza DVD/DivX.

Jak widać zatem, więcej nie zawsze znaczy lepiej.
Od szarości do koloru
Jak już wspomnieliśmy, pojedyncze elementy matrycy światłoczułej rejestrują jedynie natężenie padającego na nie światła. W jaki sposób uzyskiwany jest zatem obraz kolorowy? W najpowszechniej spotykanym rozwiązaniu przed każdym elementem przetwornika umieszczony jest filtr barwny w jednym z trzech kolorów podstawowych: czerwonym (R), zielonym (G) lub niebieskim (B). Powoduje on, że dany element rejestruje natężenie światła jedynie o ściśle określonej barwie. Tak otrzymany obraz nie nadaje się co prawda do oglądania, jednak w dalszym ciągu zawiera pełną informację o luminancji dla całej powierzchni zdjęcia, a ponadto wyrywkowe dane o barwie.

Dzięki zastosowaniu filtrów RGB możliwe jest rejestrowane informacji o barwie światła padającego na matrycę.

Można by się jednak zapytać, dlaczego obrazu odczytanego z tak skonstruowanej matrycy nie można bez dalszego przetwarzania oglądać? Zobrazujemy to na przykładzie. Gdy przyjrzymy się dokładniej zdjęciu, zobaczymy na nim drobny wzorek, który jest jeszcze bardziej widoczny na powiększonym fragmencie zdjęcia.

Fragment zdjęcia w postaci nieprzetworzonego zapisu danych z matrycy światłoczułej.

Duże powiększenie wyraźnie pokazuje, iż "surowy" obraz zapisany przez matrycę aparatu nosi wyraźne "ślady" układu filtrów w postaci dość regularnego wzoru.

Na powiększonym fragmencie zdjęcia wyraźnie widać, iż filtry składowych RGB mają różną siłę oddziaływania.

Skąd bierze się ten wzór? Filtry barw podstawowych (czerwony, zielony i niebieski) nałożone na fotoelementy "zabierają" różną ilość światła, a czerwony zatrzymuje go najwięcej. Dlatego nawet do odtworzenia czarno-białego zdjęcia monochromatycznego konieczne jest wyrównanie tych różnic. Nie jest to trudne, gdyż elektronika aparatu "wie", jaką siłę oddziaływania mają poszczególne filtry RGB.

Wracamy więc do pytania skąd zatem biorą się kolory na zdjęciach? Jak się okazuje, zarejestrowane informacje w wystarczają, by poprzez interpolację odtworzyć informację o chrominancji (barwie) danego punktu obrazu. By tego dokonać, procesor aparatu uwzględnia informację o luminancji i barwie punktów sąsiednich. Ponieważ szachownicy fotoelementów nie da się w równomierny sposób podzielić pomiędzy trzy kolory składowe, punktów odpowiedzialnych za rejestrację zieleni (G) jest dwa razy więcej niż dla koloru niebieskiego (B) i czerwonego (R). Taki układ filtrów barwnych opracowany został w roku 1976 przez pracującego w laboratoriach Kodaka naukowca Bryce'a Bayera i stosowany jest w większości aparatów cyfrowych do dziś. Nie jest to jednak jedyny możliwy układ filtrów. Zdarzają się również zestawy filtrów o innej charakterystyce. Przykładowo firma Sony wiele lat temu proponowała sensory z zestawem filtrów RGBE, gdzie połowa z filtrów zielonych zastąpiona została szmaragdowymi (E od ang. emerald). Rozwiązanie to nie przyjęło się jednak na rynku.

Informacja o barwie pojedynczego punktu obrazu jest interpolowana na podstawie danych pochodzących z sąsiednich komórek matrycy

Jak widać, liczba otrzymanych przez interpolację punktów obrazu jest nieco mniejsza, niż liczba elementów światłoczułych, które tworzą matrycę. Stąd bierze się różnica pomiędzy dwiema wartościami, które łatwo można znaleźć w specyfikacji każdego aparatu cyfrowego - mianowicie pomiędzy liczbą punktów (pikseli) przetwornika, a efektywną liczbą punktów obrazu.

Za interpolację informacji o kolorze zazwyczaj odpowiedzialny jest procesor obrazu wbudowany w aparat, tak się dzieje w przypadku rejestrowania zdjęć w formatach JPEG bądź TIFF. Inaczej jest, gdy zdjęcie zapisujemy w postaci plików RAW. Zbiór taki jest surowym zapisem informacji odczytanej przez matrycę aparatu, zaś całe jej przetwarzanie do czytelnej dla nas postaci odbywa się podczas obróbki takiego pliku na komputerze.
Matryca światłoczuła to nie tylko fotolementy
Matryca to nie tylko szachownica detektorów i filtrów. Ponieważ elementy światłoczułe rejestrują nie tylko widzialną część widma, przed matrycą umieszczony jest filtr podczerwieni. Gdyby nie jego obecność, fotografie byłyby zafałszowane dodatkowym obrazem rejestrowanym w promieniowaniu niewidzialnym. Siła jego oddziaływania różni się w zależności od producenta, co powoduje, że różne aparaty w odmiennym stopniu nadają się do fotografowania w podczerwieni.

Zazwyczaj jest to integralna część matrycy, ale zdarzają się wyjątki. We wspomnianych już lustrzankach Sigmy jest to osobny element zamontowany przed (!) lustrem i szczelnie zamykający dostęp do wnętrza aparatu. Dzięki takiemu umiejscowieniu dodatkowo chroni on komorę lustra przed zanieczyszczeniami. Co ciekawe, w razie potrzeby ów filtr można łatwo zdemontować.

W lustrzankach Sigmy filtr IR jest osobnym elementem i w razie potrzeby – np. przy fotografowaniu w podczerwieni – łatwo można go zdemontować.

Kolejnym elementem umieszczonym tuż przed matrycą jest optyczny filtr dolnoprzepustowy. Jego zadaniem jest wyeliminowanie z obrazu wzorów o częstotliwości przekraczającej zdolności rozdzielcze matrycy, dzięki czemu eliminowane jest zjawisko mory, czyli barwnych wzorków interferencyjnych.

Przetwornik w okularach
Przetworniki obrazu wytwarzane są w technologiach, które wymagają pewnych odstępów pomiędzy poszczególnymi fotoelementami. Odstępy te wcale nie są znikome co powoduje, iż spora część powierzchni przetwornika stanowi obszar "martwy" i nie uczestniczy aktywnie w rejestracji obrazu. Z tego powodu obecnie powszechnie stosuje się powłokę miniaturowych soczewek nakładanych na powierzchnię matrycy fotoelementów. Zbierane przez nie światło kierowane jest na powierzchnię elementów światłoczułych przetwornika. Odstępy pomiędzy mikrosoczewkami są znacznie mniejsze niż pomiędzy fotoelementami, dlatego aktywna powierzchnia tak skonstruowanego przetwornika optymalnie wykorzystana.

Zastosowanie mikrosoczewek pozwala zwiększyć powierzchnię atywnie zbierającą światło padające na powierzchnię przetwornika aparatu.

Zastosowanie mikrosoczewek ma też inne zalety. Pojedyncze elementy światłoczułe mają postać miniaturowych "studni" z powierzchnią aktywną znajdująca się na dnie. Powoduje to, iż przy mniejszych kątach padania światła część powierzchni aktywnej fotoelementu znajduje się w "cieniu" rzucanym przez jego ścianę. Jest to przyczyną swoistego winietowania, które zdarza się przy połączeniu obiektywów z dużą tylną soczewką oraz matryc o niewielkiej przekątnej. Zastosowanie mikrosoczewek skupiających światło na "dnie" fotoelementu pozwala w dużej mierze uniknąć tego efektu.

Very Happy

radek878

miro to jest w wordzie napisane i na mejlu jest ale chyba nie tak ładnie poukładane jak tutaj Smile

ale i tak się rozpędzam jest godzina 1:13 a ja już 34 strony w wordzie mam nie dobrze dużo czytania Sad

Kasia23

Widze, że wszyscy ostro dziś walczą Wink

Kasia23

Dzięki Miro !! Smile

radek878

Walczą walczą Smile

juz 1:55 zobaczymy jak długo damy rade Smile

Kasia23

Już 2:31. Walczycie dalej ???? Czy tylko ja i Kamila wytrwałyśmy ?? Zostały nam jeszcze trzy pytania do opracowania ... :/

Miro

3:16 WALCZĘ!!!

radek878

hehe jest 3:16 Radzio Walczy dalej właśnie opracował tematy do p.Wnuka oprócz pierwszego jak zrobicie ten podpunkt to prosiłbym wrzucić prace na mejla albo na forum bo nie chce mi się tego robić już a ja właśnie swoje wypociny wrzucam na mejla Smile

Miro

Radzio kurka przesadziłeś troche a właściwie to bardzo 64 strony kto bedzie tyle czytal. ja jakbym zaczął teraz to czyta to nie wiem czy bym do egzaminu przeczytał polowę

radek878

hehe się nazbierało ale nikt przecież nie każe tyle czytać można opuszczać niektóre wątki a tylko dlatego tyle tego jest bo fotografi jest dużo i interlinia chyba ze póltora centymetra Smile

ale mi się tego nie chciało zmieniać Smile

powodzonka ja narazie artystę staram się ogarnąć swojego Smile

a już 3:58 a ja walczę i się nie poddam Smile

radek878

o lo boga 4:28 Radzio idzie spać Smile

tyle narazie

Miro

Ja też właśnie skończyłem i już mi się materiały drukują Very Happy

i jest 4:35

Miro

A to moje wypociny i ból pleców:

Budowa aparatów:
Aparat cyfrowy - to aparat fotograficzny rejestrujący obraz w postaci cyfrowej (tzw. mapy bitowej). Układ optyczny tworzy obraz na przetworniku optoelektronicznym (CCD), a współpracujący z nim układ elektroniczny odczytuje informacje o obrazie i przetwarza na postać cyfrową w układzie zwanym przetwornikiem analogowo-cyfrowym. Dane w postaci cyfrowej są zapisywane w jednym z formatów zapisu obrazu (zazwyczaj JPEG, TIFF lub RAW) w pamięci aparatu (w pamięci półprzewodnikowej lub na miniaturowym dysku magnetycznym lub optycznym) albo przesyłane bezpośrednio do komputera. Najczęściej wykorzystywanymi "trwałymi" pamięciami w aparatach cyfrowych są pamięci typu flash. Zapis w formacie RAW lub TIFF nie powoduje kompresji jak to jest w przypadku formatu JPG.
Rozróżnia się kilka typów aparatów cyfrowych.
1. Aparaty kompaktowe – które charakteryzują się przede wszystkim niewielkimi rozmiarami. Należą do najprostszych pod względem konstrukcji. Oferują jednak duże ułatwienia w fotografowaniu i wiele automatycznych funkcji. Dedykowane raczej dla amatorów.
2. Hybrydy – których konstrukcja jest bardziej skomplikowana. Charakteryzują się tym, że obraz w wizjerze dokładnie odpowiada obrazowi rejestrowanemu przez matrycę. Dzięki temu fotografujący może obserwować zmiany, jakie następują przy różnych ustawieniach czasu, przysłony itp. Obraz w wizjerze jest realizowany poprzez mały wyświetlacz LCD.
3. Lustrzanki – są to najbardziej zaawansowane aparaty, skierowane do zaawansowanych amatorów i profesjonalistów. W optycznym wizjerze widoczny jest obraz bezpośrednio z obiektywu aparatu. Wiązka światła jest skierowana z obiektywu na wizjer poprzez szereg luster (stąd nazwa). W momencie robienia zdjęcia lustro się unosi a światło jest kierowane bezpośrednio na matrycę. Największą zaletą lustrzanek jest jednak możliwość wymiany obiektywów.

Klasyczny aparat fotograficzny - jedna z dwu podstawowych odmian aparatów fotograficznych (drugą jest aparat cyfrowy).
Klasyczny aparat fotograficzny jest urządzeniem przystosowanym do naświetlania materiału światłoczułego. Materiał ten umieszcza się we wnętrzu aparatu, w postaci zwiniętej błony, która jest przewijana wewnątrz aparatu za pomocą odpowiedniego mechanizmu, dla naświetlenia każdej z klatek filmu, lub też stosowane są wymienne kasety z błonami ciętymi, które na potrzeby każdego zdjęcia wymienia się na tylnej ścianie aparatu.

Aparat mieszkowy to rodzaj aparatu fotograficznego, w którego konstrukcji występuje elastyczny mieszek w postaci harmonijki, łączący obudowę obiektywu z korpusem aparatu. Rozwiązanie takie stosowane było niegdyś w aparatach popularnych, obecnie wykorzystywane jest w urządzeniach
o dużych rozmiarach oraz w urządzeniach do zastosowań specjalnych.
Zalety użycia mieszka:
- umożliwia stosowanie bardzo dużego zakresu ogniskowych co jest przydatne w makrofotografii
- daje bardzo małą objętość aparatu po złożeniu, co jest szczególnie istotne przy dużych aparatach (średnioformatowych i wielkoformatowych)
- bardzo dobrze chroni aparat po złożeniu umożliwiając wykonanie obudowy całkowicie chroniącej wszystkie newralgiczne elementy

Wady użycia mieszka:
- delikatna konstrukcja
- w dużych urządzeniach oraz urządzeniach do zastosowania specjalnych występuje konieczność stosowania dodatkowych elementów – prowadnic wraz z towarzyszącym im osprzętem

Aparat dalmierzowy to rodzaj aparatu fotograficznego z wbudowanym dalmierzem. Ustawianie odległości w takim aparacie polega na ręcznym spasowaniu podwójnego obrazu, uzyskanego ze stereoskopowego układu celowniczego.
Dalmierz, odległościomierz, przyrząd służący do pomiaru odległości bez potrzeby jej przebywania.
Dalmierz optyczny Działanie dalmierza optycznego polega na obserwacji przedmiotu za pomocą
dwu prawie równoległych obiektywów, umieszczonych na tzw. bazie, i pomiarze kąta paralaksy osi optycznych obu obiektywów.

Lustrzanka dwuobiektywowa to prosty, dwuobiektywowy, matówkowy, aparat fotograficzny charakteryzujący się zwartą i sztywną konstrukcją. Górny obiektyw z lustrami matówką służy do celowania a dolny do robienia zdjęć. Obiektywy najczęściej są identyczne, ale górny nie ma migawki i przysłony. Funkcjonalnie zbliżony jest do lustrzanki jednoobiektywowej, ale oddzielenie części zdjęciowej od części celowniczej daje prostszą i mniej zawodną konstrukcję (odpada problem synchronizacji migawki z ruchomym lustrem). Zastosowanie dwóch obiektywów podraża aparat i utrudnia stosowanie obiektywów wymiennych. Budowane są najczęściej na format 6 x 6 cm i posiadają obiektywy o jednakowej ogniskowej. Ciekawym wyjątkiem jest produkowany przed II wojną światową luksusowy aparat Contaflex na film małoobrazkowy formatu 24 x 36 mm. Dla ułatwienia celowania posiadał większą matówkę o rozmiarze 42 x 58 mm. Dla zapewnienia zgodności obrazu w celowniku i fotografowanego górny obiektyw posiadał ogniskową 80 mm, a dolny 50 mm. Zastosowanie obiektywów o różnych ogniskowych dawało doskonały obraz na matówce ale za wysoką cenę. Do lustrzanek dwuobiektywowych nie zalicza się aparatów z celownikiem matówkowym.
Udoskonalenie konstrukcji lustrzanki jednoobiektywowej spowodowało zanik produkcji lustrzanek dwuobiektywowych.
W Polsce produkowana była rodzina aparatów Start.
Pierwsze lustrzanki dwuobiektywowe nie zyskały popularności. Były to: Simplex z 1892 na płyty formatu 9 x 12 cm iSimplex Rollkamera z 1893 na film zwijany.
Pierwszą lustrzanką dwuobiektywową, która zyskała popularność był Roleiflex (6 x 6 cm) powstały w roku 1928.
Aparat średnioformatowy - aparat fotograficzny na błony zwojowe o szerokości 6 cm.
Najczęstsze wymiary klatek to: 4,5x6 cm, 6x6 cm, 6x7 cm, 6x8 cm, 6x9 cm. Błony zwojowe średnioformatowe są konfekcjonowane w dwóch podstawowych rozmiarach:
- o symbolu 120, mogące pomieścić 12 klatek o wymiarach 6x6 cm
- o symbolu 220, mogące pomieścić 24 klatki o wymiarach 6x6 cm

Wśród aparatów średnioformatowych spotyka się zarówno aparaty klasyczne i cyfrowe. Jedno- lub dwuobiektywowe lustrzanki jak też aparaty dalmierzowe.
Najpopularniejsi producenci aparatów średnioformatowych to: Bronica, Hasselblad, Mamiya, Pentax, Rolleiflex.
Pierwszym po Wojnie polskim aparatem średnioformatowym była lustrzanka dwuobiektywowa Start 66.

Aparat wielkoformatowy to aparat fotograficzny o formacie większym niż format średni, czyli wymiary kadru są większe niż 6x9 cm.
Najczęstsze formaty: 9x12 cm, 4x5", 13x18 cm, 5x7", 18x24 cm, 8x11".
W aparatach wielkoformatowych stosuje się błonę (materiał światłoczuły) ciętą (w arkuszach, a nie w rolkach). Błony zwojowe (mały i średni format) można zastosować przy użyciu roll-kasety.
Większość aparatów wielkoformatowych jest wyposażona w urządzenia pozwalające na modyfikację geometrii układu optycznego w oparciu o regułę Scheimpfluga.
Najbardziej popularne marki to: Globica, Linhoff-Technika, Mentor, Sinar, Toyo i wiele innych.

Budowa elementów aparatu fotograficznego:
Korpus aparatu fotograficznego chroni delikatne części wewnętrzne oraz zapobiega wnikaniu niepożądanego światła.
Wizjer lub odpowiednik wizjera – matówka, to nasze „okno na świat”. Są to elementy, które umożliwiają obserwację sceny oraz ocenę ostrości fotografowanego przedmiotu zanim zostanie wykonane zdjęcie.
Pryzmat pentagonalny - odpowiednio ukształtowany wielościan z przezroczystego materiału, zwykle szkła optycznego. Stanowi zasadniczą część układu optycznego stosowanego we współczesnych lustrzankach.
Ponieważ podczas przejścia przez pryzmat pentagonalny promienie świetlne ulegają dwukrotnemu odbiciu, przez okular aparatu obserwujemy poprawny, nieodwrócony obraz rzutowany przez lustro celownicze na matówkę.
Przysłonę obiektywu tworzy kilka blaszek o kształcie sierpowatym, zachodzących jedna na drugą w ten sposób, iż zsuwając je lub rozsuwając można regulować średnicę otworu, przez który światło dostaje się do wnętrza obiektywu. Przysłona kontroluje intensywność światła podczas ekspozycji.
Obiektyw jest to układ optyczny, który w aparacie fotograficznym umożliwia rzutowanie obrazu widzianych obiektów na matówkę, błonę fotograficzną lub matrycę CCD.
W soczewkach wykorzystano zjawisko załamania światła. Charakteryzuje się on tzw. ogniskową.
Ogniskowa – odległość pomiędzy środkiem soczewki a punktem, w którym skupione zostaną promienie światła. Opisuje się ją w mm.
Matówka - płaska płytka z przezroczystego materiału (zwykle szkła optycznego) o jednej powierzchni matowej. Stosuje się ją w układach celowniczych aparatów fotograficznych do kadrowania i ustawiania ostrości. Często występuje wraz z dodatkowymi urządzeniami optycznymi ułatwiającymi obserwację obrazu i ustawianie ostrości, jak pryzmat pentagonalny, soczewka Fresnela czy mikroraster.
Migawka, urządzenie mechaniczne lub elektryczno-mechaniczne służące do otwierania i zamykania drogi światłu padającemu przez obiektyw na materiał światłoczuły. Migawka to po prostu pewnego rodzaju kurtyna która uchylając się lub opadając wpuszcza światło do wnętrza aparatu lub odcina jego dopływ.
Matryca fotograficznego aparatu cyfrowego pozwala na rejestrowanie obrazu rzutowanego przez obiektyw i pełni analogiczną funkcję jak dobrze znany film światłoczuły stosowany od lat w tradycyjnych aparatach analogowych. W najprostszym wydaniu "cyfrowa klisza" jest szachownicą miniaturowych fotoelementów, które dokonują pomiaru natężenia padającego na nie światła. Odczytana wartość zgromadzonych przez fotoelement ładunków elektrycznych zawiera informację o jasności obrazu padającego na matrycę. Niestety same elementy światłoczułe nie potrafią rejestrować informacji o barwie (chrominancji) padającego na nie światła, a jedynie o jego natężeniu (luminancji), dlatego tak uzyskany obraz jest monochromatyczny – tak, jak czarno-biała fotografia.

Prosta matryca światłoczuła nie rejestruje informacji o barwie padającego światła, dlatego uzyskiwany obraz jest monochromatyczny.
Otrzymany obraz ma postać szachownicy punktów (pikseli), odwzorowujących układ elementów światłoczułych sensora. Dokładność tej informacji zależy od powierzchni, z jakiej zbiera światło pojedynczy element – im są one mniejsze i gęściej upakowane, tym dokładniej rejestrowany jest padający na matrycę obraz, a więc większa jest jego rozdzielczość.

Sposób pracy matrycy powoduje, że zapisany obraz ma nieciągłą strukturę – składa się z szachownicy punktów o zmiennej jasności.
Przy odpowiednio dużym zagęszczeniu elementów sensora ludzki wzrok przestaje dostrzegać granice pomiędzy poszczególnymi punktami i zarejestrowaną mozaikę postrzegamy jako ciągły obraz. W przeciwnym wypadku zauważamy pojedyncze elementy składowe obrazu – piksele.

Odpowiednio duża liczba punktów przetwornika powoduje, że fotografowany obraz zawiera wystarczającą liczbę szczegółów.
Dzięki zastosowaniu filtrów RGB możliwe jest rejestrowane informacji o barwie światła padającego na matrycę.
Informacja o barwie pojedynczego punktu obrazu jest interpolowana na podstawie danych pochodzących z sąsiednich komórek matrycy.

Kamera otworkowa - Camera obscura – prosty przyrząd optyczny pozwalający uzyskać rzeczywisty obraz. Była pierwowzorem aparatu fotograficznego.

Budowa i zasada działania:
Urządzenie to zbudowane jest z poczernionego wewnątrz pudełka (dla zredukowania odbić światła).
Na jednej ściance znajduje się niewielki otwór (średnicy 0,3-1 milimetra zależnie od wielkości kamery) spełniający rolę obiektywu, a na drugiej matowa szyba (matówka) lub kalka techniczna. Promienie światła wpadające przez otwór tworzą na matówce odwrócony i pomniejszony obraz. Wstawiając w miejsce matówki kliszę fotograficzną można otrzymać zdjęcie.
Obraz otrzymany za pomocą camera obscura posiada następujące cechy: miękkość, łagodne kontrasty, rozmycie, nieskończoną głębię ostrości oraz zupełny brak dystorsji, a wykonany na materiale barwnym – pastelową kolorystykę. Z uwagi na te cechy obrazu camera obscura bywa do dzisiaj wykorzystywana w fotografii artystycznej.

Historia
Początków tego urządzenia można się doszukiwać w starożytnej Grecji. Podobno Arystoteles, podczas częściowego zaćmienia Słońca, zaobserwował obraz tworzony na ziemi przez promienie przechodzące między liśćmi drzewa. Euklides w swojej Optyce opisywał prostoliniowe rozchodzenie się światła i możliwość powstawania obrazu po przejściu promieni słonecznych przez niewielki otwór. Obserwacje prowadzone z użyciem tego prostego instrumentu optycznego były prowadzone przez starożytnych Chińczyków, Greków i Arabów. Jednak pierwszy znany nam naukowy opis ciemni optycznej znajduje się w rękopisach (pochodzących najprawdopodobniej z 1020 roku) arabskiego matematyka Alhazena (Hasana) z Basry. Najsławniejszą pracą z około stu, jakie po nim pozostały, był traktat o optyce Kitab-al-Manadhirn. Księga wydana po łacinie w Średniowieczu wywarła wielki wpływ na naukę, szczególnie na prace Rogera Bacona i Johannesa Keplera.
Camera obscura służyła astronomom do obserwacji rocznych torów, po jakich porusza się słońce, plam słonecznych i księżyca. Służyła też jako pomoc przy wykonywaniu rysunków.
Była wykorzystywana przez artystów malarzy, między innymi Leonardo da Vinci, jako narzędzie pomocne przy określaniu np. perspektywy.
W 2007 roku Jarosław Włodarczyk opublikował w czasopiśmie Journal for the History of Astronomy hipotezę stosowania camera obscura do obserwacji zaćmień słońca przez Mikołaja Kopernika. Włodarczyk porównał wyniki uzyskane przez Kopernika z wyliczonymi współcześnie maksymalnymi fazami zaćmień słońca we Fromborku. Różnice pomiędzy nimi mogły wynikać z błędów generowanych przez camera obscura.
Johann Wolfgang Goethe przy pomocy camera obscura utrwalał widoki ze swoich podróży.
Przez analogię z powstawaniem obrazu w kamerze otworkowej Roger Bacon wyjaśnił sposób powstawania obrazu w oku.
W 1550 roku Girolamo Cardano zastąpił otwór pojedynczą soczewką skupiającą. W 1569 roku wenecjanin Daniello Barbaro opisał w swoim dziele La practica della perspectiva zasadę działania przesłony.

Obiektywy fotograficzne:
Budowa:
- pierwsza grupa soczewek
- regulacja zoomu (druga grupa soczewek)
- stabilizator obrazu
- autofokus (umożliwia automatyczne ostrzenie obrazu) AF, MF- manualfokus
- przysłona (reguluje ilość światła która wpada do obiektywu)

Podstawowe parametry obiektywu:
- ogniskowa
- jasność
- dystorsja
- winietowanie
- minimalną odległość przedmiotową
- zakres przysłon
- średnica gwintu filtru
- wymiary (długość, szerokość, ciężar)

Rodzaje obiektywów ze względu na ogniskową i ich zastosowanie:

Standardowe
Za obiektyw standardowy uważa się taki którego ogniskowa zbliżona jest do długości przekątnej formatu zdjęcia, dla aparatów małoobrazkowych o formacie zdjęcia 24 x 36 mm - standardowym jest obiektyw o ogniskowej ok. 50 mm. Natomiast przy współcześnie bardzo popularnych obiektywach zmiennoogniskowych za standardowy uważa się obiektyw którego zakres ogniskowania wynosi 28 - 80 mm. Dla porównania - ludzkie oko widzi tak jak obiektyw o ogniskowej 70 mm.

Szerokokątne
Obiektywy o ogniskowej 35 mm i mniejszej uważa się za obiektywy szerokokątne. Obiektywy o ogniskowej 15 mm i mniejszej noszą nazwę "rybie oko" od rodzaju zniekształceń które oddają na zdjęciu. Właśnie zniekształcenia są największą zmorą fotografów używających obiektywów szerokokątnych. Jeśli wykonujemy zdjęcia krajobrazu można nie zauważyć zniekształceń, do portretów lepiej obiektywu mniejszego niż 50 mm nie używać, przy architekturze łatwo uzyskamy (niezamierzony) efekt walących się murów.
Obiektywy szerokokątne są bardzo przydatne ponieważ dzięki nim można ująć na zdjęciu nawet dość duży obiekt. Natomiast ich wadą jest to, że przy małej odległości linie równoległe znajdujące się z boku kadru, zaczynają się u góry zbliżać do siebie co przy fotografowaniu budynków daje efekt walących się ścian.

Długoogniskowe (teleobiektywy)
Są to obiektywy których ogniskowa wynosi więcej niż 80 mm. W zależności od zastosowania używa się różnych długości: 80 - 125 mm do portretu, 100 - 200 mm do reportażu i od 300 mm do zdjęć przyrodniczych i sportowych.
Przy wykonywaniu zdjęć obiektywami długoogniskowymi należy pamiętać o dużo większej niż przy krótszych obiektywach możliwości poruszenia zdjęcia, spowodowanego przeniesieniem drgania ręki na obiektyw. Z tego powodu czas otwarcia migawki musi być adekwatny do długości ogniskowej. Tabelka poniżej przedstawia minimalne czasy otwarcia migawki dla poszczególnych ogniskowych. Czasy te można wydłużyć jeśli zwiększymy stabilność aparatu a wykonujemy to poprzez:
powolne, równomierne naciskanie spustu;
wstrzymanie oddechu w trakcie zwalniania migawki;
oparcie się o drzewo, mur itp.
Jeśli fotografujemy przy wietrznej pogodzie czasy te trzeba jeszcze skrócić.
Przy dłuższych ogniskowych bez względu na użyty czas najlepiej wykonywać jest zdjęcia ze statywu, wyzwalane zdalnie (za pomocą np. wężyka spustowego) ze wstępnym podniesieniem lustra.
Teleobiektyw jest wprost niezastąpiony przy wykonywaniu zdjęć zwierząt.

Stałoogniskowe
Obiektyw stałooniskowy to taki w którym ogniskowa obiektywu jest stała.

Zmiennoogniskowe
To taki w którym możemy ogniskowa wydłużać lub skracać, uzyskując w ten sposób zmianę kąta widzenia obiektywu i w konsekwencji wielkości odwzorowania obiektów na filmie.

Obiektywy zmiennoogniskowe są wygodne, natomiast stałoogniskowe mają lepsze odwzorowanie obrazu i większą jasność.

Rodzaj Wady Zalety
Szerokokątne wady optyczne (dystorsje, winietowanie)
wysoka cena szeroki kąt widzenia
możliwość fotografowania w małych pomieszczeniach
zwarta konstrukcja
Standardowe niezbyt wysoka jakość wykonania
przeciętna jakość uzyskiwanych dzięki nim zdjęć uniwersalny zakres ogniskowych
stosunkowo niewielkie gabaryty
przystępna cena
Długoogniskowe duże i stosunkowo ciężkie
brak możliwości fotografowania z niewielkich odległości (poniżej 1,5 m) możliwość przybliżania fotografowanych obiektów
możliwość fotografowania daleko położonych obiektów bez konieczności przemieszczania się (zbliżania)
praktycznie całkowity brak niektórych wad (dystorsje, winietowanie)
Macro brak możliwości fotografowania daleko położonych obiektów
wysoka cena
ograniczone zastosowania (mała uniwersalność) możliwość fotografowania bardzo małych przedmiotów
niewielkie gabaryty
Reporterskie duże gabaryty
nieco niższa jakość zdjęć nimi wykonywanych w stosunku do pozostałych konstrukcji szeroki zakres ogniskowych
szerokie zastosowanie
połączenie 3 grup w jeden obiektyw (szerokokątny, standard i teleobiektyw w jednym)
Przysłona a głębia ostrości
Od wielkości przysłony zależy głębia ostrości, gdzie głębią ostrości określamy odległość od pierwszego ostro odwzorowanego miejsca na zdjęciu do ostatniego.
Stosując różne przesłony mamy wpływ na strefy ostrości zdjęcia, dzięki nim możemy nadać zdjęciu nasz indywidualny charakter.

Jeśli zmienimy przesłonę, zmianie musi ulec także czas.
Im dłuższy czas tym większą przesłonę możemy użyć, im czas jest krótszy tym przysłona musi być mniejsza. Jeśli zechcemy zrobić zdjęcie przy dużej przesłonie (w celu uzyskania dużej głębi ostrości), to wydłuży się czas który musimy zastosować.

Głębia ostrości zależy też od ogniskowej obiektywu, czym mniejsza ogniskowa tym głębia ostrości jest większa. Jeśli uzyskać chcemy większą głębię ostrości należy stosować obiektywu o krótszych ogniskowych, natomiast chcąc rozmyć tło - obiektywy o większej ogniskowe.
Ogólnie należy wiedzieć, że jeśli zmniejszamy ogniskową to głębia ostrości rośnie, natomiast jeśli ogniskową obiektywu zwiększamy to głębia ostrości maleje.
- jeśli chcemy uzyskać dużą głębię ostrości (np. zdjęcia krajobrazowe) - używamy obiektywów o małej ogniskowej;
- jeśli chcemy uzyskać małą głębię ostrości (np. portret) - używamy obiektywów o większej ogniskowej.

Ogniskowa a perspektywa
Perspektywa nie jest zależna od ogniskowej obiektywu, lecz od odległości między aparatem fotograficznym a obiektem. Stosując zmianę ogniskowej bez zmiany odległości od obiektu punkt widzenia przedmiotu pozostaje również bez zmiany. Następuje tylko zmiana kąta widzenia obiektywu i zmiana skali odwzorowania, dzięki czemu zmienia się wielkość obiektu na zdjęciu, a nie perspektywa.
Zastosowanie krótkiej ogniskowej zwiększa pozorną różnicę między wielkością przedmiotów w pobliżu aparatu fotograficznego, a przedmiotów oddalonych, przy czym zwiększa się przestrzeń optyczna.
Odwrotnie, zastosowanie teleogniskowej tylko nieznacznie zmienia wielkość bliższych i dalszych przedmiotów, które jakby zagęszczają się.

O perspektywie, w jakiej widzimy poszczególne przedmioty, decyduje tylko i wyłącznie punkt widzenia, a ten nie zmienia się jeżeli tylko zmieniamy ogniskową. Następuje tylko coraz ciaśniejsze kadrowanie interesującego nas wycinka.
Gdybyśmy chcieli zarejestrować to samo pole widzenia różnymi ogniskowymi obiektywu to należałoby zmieniać odległość od fotografowanego przedmiotu i wówczas pojawiłyby się różnice perspektywy.

Warto od razu podkreślić, że im dłuższa ogniskowa, tym mniejsza głębia ostrości.
Podsumowując powiemy:
perspektywa zdjęcia zależy do długości ogniskowej równoważnej,
głębia ostrości zależy do długości ogniskowej rzeczywistej.

Porównanie aparatów analogowych i cyfrowych
Zalety aparatów cyfrowych:
1. Możliwość obejrzenia zdjęcia natychmiast po jego wykonaniu.
2. Możliwość usunięcia z pamięci aparatu zdjęć nieudanych. Np. wyraźnie nieostrych, przypadkowo zrobionych, bez "wycelowania" w fotografowany obiekt itp.
3. Możliwość dokładnej oceny wykonanych zdjęć na monitorze komputera i wybraniu do zrobienia odbitek tych "najlepszych" wg naszej oceny.
4. Zdecydowanie mniejsze koszty fotografowania. Możemy zrobić kilkaset zdjęć a dać do zrobienia odbitek tylko te, które nam się podobają i chcemy je wkleić do albumu lub podarować znajomym.
5. Łatwość obróbki zdjęcia przed zleceniem wykonania odbitki.
6. Ogromna łatwość archiwizowania plików komputerowych ze zdjęciami.
7. Zdjęcia mogą być kopiowane z jednego nośnika na drugi bez utraty jakości.
8. Nie ma potrzeby skanowania zdjęć przed użyciem ich w komputerze.
9. Możliwość wydruku własnych zdjęć na drukarce, czasami nawet bezpośrednio z aparatu.
10. Aparaty cyfrowe mogą być o wiele mniejsze od aparatów tradycyjnych o jednakowej jakości.
11. Możliwość dołączania do zdjęć dodatkowych danych (EXIF), takich jak data i czas wykonania zdjęcia, model aparatu, czas naświetlania, użycie lampy błyskowej itp. Ułatwia to przeglądanie i sortowanie zdjęć.
12. Profesjonalne aparaty oferują rozdzielczość porównywalną lub lepszą od aparatów tradycyjnych.
Najważniejsza zaletą jest fotografowanie "prawie za darmo", jeżeli nie liczyć ceny aparatu.

Zalety aparatów analogowych:
1. Większa rozpiętość tonalna.
2. Dłuższa żywotność baterii, choć niektóre współczesne aparaty cyfrowe używają akumulatorów
o bardzo dużej żywotności.
3. Manualne aparaty analogowe nie potrzebują baterii i są proste w konstrukcji, przez co mogą pracować w warunkach ekstremalnych.
4. Filmy w aparatach tradycyjnych są ściśle ustandaryzowane i łatwe do kupienia, podczas gdy karty pamięci mogą być niedostępne w mniej cywilizowanych rejonach, w dodatku jest ich wiele rodzajów.
5. W tańszych aparatach cyfrowych występuje długi czas pomiędzy naciśnięciem spustu migawki a wyzwoleniem migawki, przez co można utracić ważny moment na zdjęciu.
6. Lustrzanki cyfrowe są w tej chwili dużo droższe od ich tradycyjnych odpowiedników, chociaż ceny szybko spadają.
7. Klisze filmowe oferują wciąż z reguły dużo większą rozdzielczość. Klatka 35 mm odpowiada mniej więcej 19 megapikselom, średni format (56 mm x 56 mm) – 69 megapikselom, a duży format (8 x 10 cali) – 1135 megapikselom. Współczesne profesjonalne lustrzanki cyfrowe mają matryce CCD o wielkości nawet 22 megapikseli.
8. Ze względu na wielkość matrycy cyfrowej (z reguły mniejszej niż klatka filmu 35mm) trudno jest uzyskać obiektywy szerokokątne. W przypadku stosowania tego samego obiektywu w lustrzance cyfrowej co analogowej w pierwszym przypadku uzyskamy zdecydowanie mniejszy kąt widzenia przy tej samej ogniskowej.

Mają wiele elementów wspólnych:
obiektyw,
układ pomiaru światła, czyli wyznaczania ekspozycji,
układ ustawiania ostrości, czyli autofokus

Najistotniejszą różnicą między aparatem analogowym a cyfrowym jest sposób i metoda rejestracji obrazu
film lub klisza światłoczuła w aparacie analogowym,
matryca światłoczuła zbudowana na bazie półprzewodnikowych elementów w aparacie cyfrowym.

Pojęcia:

Autofocus
System mający na celu automatyczne ustawienie ostrości obrazu w aparacie.
Balans bieli
Zmiana ustawień matrycy w aparatach cyfrowych (i kamerach), korygująca temperaturę barwy mająca na celu prawidłowe oddanie kolorów.
Celownik optyczny
Rodzaj wizjera w aparacie, w którym obiekt widziany jest przez układ optyczny niezależny od obiektywu, występuje w lustrzankach dwuobiektywowych. Pierwszym aparatem z takim celownikiem był Roleiflex.
Celownik lustrzany
Wizjer umożliwiający za pomocą zastosowanego w korpusie podnoszonego lustra obserwację poprzez obiektyw aparatu, aparaty lustrzane jednoobiektywowe, tzw. lustrzanki. Pierwszą lustrzankę wyprodukowała firma Exakta.
Celownik przeziernikowy
Wizjer, początkowo otwór w korpusie aparatu, umożliwiający kadrowanie zdjęć, najstarszy typ wizjera, stosowany współcześnie w popularnych aparatach kompaktowych ale też w tradycyjnej lini aparatów Leica.
Czas otwarcia migawki
Czas w którym migawka pozostaje otwarta, mierzony w sekundach lub częściach sekundy.
Czułość błony (matrycy)
Stopień wrażliwości materiału na światło mierzony w ISO.
Ekspozycja
Ilość światła, którego działaniu poddaje się materiał światłoczuły, regulowana czasem otwarcia migawki oraz przesłoną.
Film - błona fotograficzna
Plastykowe podłoże z naniesioną na nie warstwą emulsji światłoczułej.
Głębia ostrości
Przestrzeń, wewnątrz której wszystkie elementy są ostre w obrazie.
ISO
(International Standard Organization) - system stopni, w których określa się czułość filmu - im wyższa jest liczba stopni, tym bardziej czuły na światło jest film.
Lampa błyskowa (flesz)
Sztuczne źródło światła dające krótki, mocny błysk o temperaturze barwy podobnej do światła dziennego.
Lustrzanka
Aparat fotograficzny wykorzystujący lustro do otrzymania w wizjerze obrazu tworzonego przez obiektyw.
Matówka
Powierzchnia, na której jest widoczny obraz w wizjerze, umożliwiający skomponowanie obrazu i ustawienie ostrości.
Mieszek
Element montowany pomiędzy obiektyw a korpus aparatu służący do płynnej zmiany odległości pomiędzy obiektywem a płaszczyzną filmu, stosowany w makrofotografii do zwiększenia stopnia odwzorowania.
Migawka
Element którego otwarcie powoduje naświetlenie filmu fotograficznego.
Migawka centralna
Migawka wewnątrz obiektywu zbudowana z cienkich metalowych "listków" które otwierają się podczas robienia zdjęcia.
Migawka szczelinowa
Migawka wewnątrz korpusu aparatu zbudowana z pary zasłonek, które tworząc pomiędzy sobą szczelinę powodują naświetlenie filmu. Migawki szczelinowe mogą być płócienne lub metalowe (lamelkowe).
Negatyw
Obraz odwrócony tonalnie w stosunku do rzeczywistości.
Obiektyw
Konstrukcja optyczna ze szkła lub plastiku mająca zdolność skupiania promieni świetlnych.
Ogniskowa obiektywu
Odległość pomiędzy miejscem, w którym obiektyw ustawiony na nieskończoność tworzy obraz a płaszczyzną obiektywu.
Perspektywa
Wizualne przedstawienie głębi i odległości na dwuwymiarowym zdjęciu.
Preferencja czasu
Program półautomatyczny w aparacie w którym fotograf ustawia czas otwarcia migawki, natomiast program aparatu dobiera przesłonę konieczną do prawidłowej ekspozycji.
Preferencja przysłony
Program półautomatyczny w aparacie w którym fotograf ustawia przesłonę, natomiast program aparatu dobiera czas niezbędny do prawidłowej ekspozycji.
Pryzmat pentagonalny
Pryzmat używany w wizjerach aparatów lustrzanych w celu prawidłowego przedstawienia odwróconego obrazu z matówki.
Przysłona
Okrągły otwór stały lub zmienny, umieszczony w obiektywie lub tuż obok niego, regulujący ilość światła padającą na materiał światłoczuły.
Wizjer
Celownik aparatu fotograficznego.

by Miro

radek878

heheh jest 6:04 od tej co miałem spać czytałem to wszystko i jakoś nie miałem jeszcze czasu zamknąć oka o już widze ten piekny dzionek Smile

cały przespany Smile